Voorbije week was één van de hoogtepunten van ons avontuur in Canada. We kregen dan bezoek van m'n zus Heidi en schoonbroer Benoît. Zij waren voor een tiental dagen in het westen van Canada, en hebben hun laatste dagen bij ons in Banff doorgebracht. De timing was perfect, want net die dagen ging de temperatuur voor het eerst sinds onze aankomst in december boven 10°C. En het klinkt misschien cliché, maar op een paar spelbrekers na was er geen wolkje aan de lucht. Eindelijk konden we eens die winterjas uittrekken en in t-shirt over Banff Avenue paraderen. We hebben er alle vier ontzettend van genoten, die paar dagen samen zijn onvergetelijk geworden.
Onze eerste gezamelijke uitstap was de Johnston Canyon Icewalk. En een icewalk was het zeker... Aangezien we voorbije week positieve temperaturen hadden overdag, maar nog steeds negatieve temperaturen tijdens de nacht, vroor het smeltwater telkens weer aan met spekgladde wandelpaden tot gevolg. Via leuningen en stalen constructies aan de wand van de canyon konden we ons voorzichtig naar boven trekken en weer naar beneden laten glijden. Fun gegarandeerd... Deze wandeling leidde langsheen verschillende bevroren watervallen in Johnston Canyon, maar het absolute hoogtepunt wachtte ons op het laatst. De ijssculpturen van de hoger-gelegen watervallen waren zo mooi dat we verdorie weer veel te veel foto's hebben moeten trekken.
Een tweede uitstap die dag was de gondel naar de top van Sulphur Mountain. Bovenaan stond er ons het panorama te wachten van Banff stad met omgevende bergen en het immense Minnewanka meer op de achtergrond. Via een houten wandelpad gingen we nog iets hoger tot bij een weer observatie station. Een absolute aanrader en voor ons zeker voor herhaling vatbaar met al onze volgende bezoekers!
Op valavond besloten we een kijkje te gaan nemen naar het Minnewanka meer. Volgens de lokale bewoners zou dat berengebied zijn. En aangezien sinds voorbije week de lente zich laat voelen, leek het ons mogelijk dat beren langzamerhand uit hun winterslaap komen. Jammer (of gelukkig maar...) geen beren of wolven gezien, maar wel een groepje herten op het ijs van het nabijgelegen Johnson meer. In de zomer is dit meer de plaats waar alle locals komen picnicken, zonnebaden en zwemmen. Ook ons zien ze daar zeker terug...
Herten op het ijs van Johnson Lake.
Opgeschrikt door een loslopende hond... (de heen en weer gaande staartjes zijn volgens Benoît te vergelijken met de French Cancan)
Voor de volgende dag hadden we gekozen voor een once-in-a-lifetime ervaring (voor ons ondertussen al twice) als je in de wintermaanden in Canada bent. We hadden ons nog eens laten verleiden voor een ritje met de hondenslee. Heidi en Benoît op de ene slee met een gids, en ik en Jurgen op een andere slee met een gids. Ongelofelijk om te zien hoe die hondjes zich maar al te graag weer uitsloven voor ons. Wel vernomen we dat er diezelfde namiddag een rit was afgelast door 'de hitte'. Huskies en andere sneeuwhonden lopen liever in -20°C dan in +1O°C. Het weekend van 18 april is dan ook het einde van de hondensleeën en vanaf dan gaan ze enkel nog met de honden wandelen.
Na een vermoeiende rit is er toch nog tijd voor een lekje...
Kijk eens wat een schatje... Heidi weet toch steeds de juiste foto op de juiste moment te trekken.Wat vloog de tijd! Het waren 2 fantastische dagen, maar het afscheid was er veel te snel. Bedankt Heidi en Benoît dat jullie het tot hier hebben kunnen maken. Wij kijken al uit naar onze volgende bezoekers!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten