Alaska Highway

Vrijdag 10 juli zijn we uit Banff vertrokken. Via de Icefield Parkway reden we nogmaals van Lake Louise naar Jasper, en hebben we onderweg de hoogtepunten overgedaan zoals Mistaya Canyon, Peyto Lake, Athabasca falls en Maligne Lake. Op highway 93A, ongeveer 30 km ten zuiden van Jasper, maakten we nu tevens een omweg naar het Cavell Lake en Angel Glacier. Ondanks deze gletsjer minder populair is dan de Columbia Icefields is dit toch zeker een bezoek waard. Via een korte wandeling kwamen we tot vlak bij het blauw-groene gletsjermeer en de voet van de gletsjer, een spectaculair zicht.

Peyto Lake

Maligne Lake

Cavell Lake

Na Jasper reden we verder naar het noorden, om via de Alaska Highway onze tocht verder te kunnen zetten. In slechts 8 maanden en 12 dagen werd in 1942 een 2.400 km lang tracé door de wildernis gehakt en verhard. Na de aanval op Pearl Harbor beval de Amerikaanse president Roosevelt, uit vrees voor een Japanse invasie via Alaska, deze snelweg aan te leggen. De Alaska highway loopt van Dawson Creek in British Columbia door het Yukon territory naar Fairbanks in Alaska en groeide uit tot een legendarische route naar het noorden. Door de vele provinciale en regionale campings langsheen de route is deze tocht vooral geliefd bij kampeerders. Vaak is de camping onbemand en moet je gepast geld achterlaten in een enveloppe. Soms zijn er alleen maar droge toiletten en geen douches; gratis brandhout is steeds voorhanden. Toch zijn de campings altijd heel verzorgd.

Het begin van de Alaska snelweg: Mijlpaal 0 in Dawson Creek.

Na 250 km op de Alaska Highway maakten we een afslag naar Yellowknife, de hoofdstad van de Northwest Territories en tevens Canada’s meest noordelijke stad. De Northwest Territories is 1,43 miljoen km² groot en telt slechts 43.000 inwoners waarvan de helft in Yellowknife wonen. De rest van de regio bestaat uit een ongekend groot, ongerept natuurgebied met slechts enkele nederzettingen van Inuit en Natives. Via de Liard en de Mackenzie snelwegen kwamen we aan in Yellowknife. Snelweg is een groot woord want van de in totaal 800 km, waren er 500 km op onverharde weg. Naast enkele andere toeristen, wegenwerkers en bewoners, kwamen we grote kudden buffels tegen, een zwarte beer, een vos en onze eerste lynx. De lynx stak de straat over, keek even naar ons op, en wandelde nadien rustig verder het bos in… een bevestiging dat de wildernis direct vanaf de zijkant van de weg begint. De dieren die we het meest tegenkwamen, maar die we liever niet zagen waren de muggen, dazen en grote libellen. Grote horden kwamen op ons af, met de gevolgen vandien… muggenbeten alom en jeuk die je niet kan houden. Bijna niet te geloven hoe zij kunnen overleven na een strenge winter van 7 maanden. Muggenmelk kan je hier niet missen. Jammer, want de avonden op de campings zouden anders zoveel mooier geweest zijn.

Op de overzetboot over de Mackenzie River: na meer dan 500 km zandsnelweg even tijd voor de plichten van de chauffeur, zorgen voor een leesbare nummerplaat en lichten.

Vele dorpen in het noorden van Canada zijn enkel in de winter over de weg bereikbaar. Tijdelijke wegen kunnen dan worden aangelegd over moerassige grond en meren die dan bevroren zijn. Op enkele maanden tijd wordt er zoveel mogelijk getransporteerd zodat men weer een jaartje verder kan.

Het begin van een ijsweg.

De lynx was ons iets te snel af voor de foto, maar toch nog herkenbaar aan de "pluimpjes" op de uiteinden van de oren.

Opgepast: traag verkeer op de snelweg.

Yellowknife heeft een oud en nieuw centrum. In 1934 kwamen de eerste blanke kolonisten naar Yellowknife toen er langs de oever van het Great Slave Lake goud gevonden was. Nu nog bezit de stad bloeiende mijnen van o.a. goud en steenkool. Sedert enkele jaren zijn er ook diamant mijnen in Yellowknife en noemen ze zich ook diamant hoofstad van Noord-Amerika. De stad heeft alles te bieden, maar je voelt toch dat deze geïsoleerd is van de rest van Canada. De bewoners transporteren zich voornamelijk via het vliegtuig.

Yellowknife: de naam is afkomstig van de koperen messen welke werden gebruikt in de mijnbouw om geen vonken te veroorzaken in aanwezigheid van de dynamiet.


Het transportmiddel bij uitstek in het noorden van Canada.

In de zomer met de boot naar huis en in de winter met de auto over het ijs.

Vrijdag 17 juli kwamen we weer op hetzelfde punt op de Alaska Highway aan van waaruit we richting Yellowknife zijn gereden, en hebben we ’s avonds overnacht in Liard River Hot Springs Provincial Park. Hier konden we ’s avonds laat nog even genieten in de warmwater bassins. Midden in de wildernis borrelt hier warm bronwater uit de bodem omhoog, met een temperatuur van boven 40°C.


Een eland om middernacht nabij de Liard bron.

Zaterdag 18 juli hebben we onze tocht verder gezet met een tussenstop in Watson Lake. Op zich is dit een heel klein dorpje, dat populair is geworden door het grootste plaatsnaambordenbos ter wereld. In 1942 tijdens de aanleg van de Alaska snelweg, had een Amerikaanse soldaat die heimwee had, het naambordje van zijn dorp opgehangen. Dit had tot gevolg dat er op de dag van vandaag meer dan 64.000 naamborden hangen. Elke toerist die hier passeert mag een bord met zijn woonplaats omhoog hangen. Tussen de borden uit voornamelijk Canada en de Verenigde Staten, hangen er ook veel Duitse en Nederlandse naamborden. Het was even zoeken naar een Belgisch bord, maar ook die zijn er te vinden.

Ideëen genoeg naar waar onze volgende trip kan gaan.