Southeast Alaska & Alaska Marine Highway

Op de Alaska Highway zijn we gestopt in Whitehorse, de hoofdstad van het Yukon Territory. Whitehorse is de grootste stad van noordelijk Canada en telt zo'n 22.000 inwoners, dit is meer dan twee derde van alle inwoners van het territory. De stad was aangenaam om in te vertoeven, had alles voorhanden, en je had er niet de drukte als in een grootstad. Naast rondhangen in downtown en bier drinken in de plaatselijke brouwerij, bezochten we de S.S. Klondike, een nationale historische bezienswaardigheid. Deze raderstoomboot vervoerde van 1937 tot 1955 goederen en passagiers, vnl. goudzoekers, over de Yukon rivier van Whitehorse naar Dawson city. Ook de grootste houten visladder was spectaculair om te zien. In de levenscyclus van de zalmen zwemmen zij terug naar hun geboorteplaats waar de vrouwtjes eitjes leggen en kort nadien zullen sterven. Door de aanleg van een grote electriciteitscentrale t.h.v. een stroomversnelling in de Yukon rivier, maakten ze voor de zalmen een visladder, dit is een omweggetje zodat zij hun geboorteplaats weer kunnen bereiken. Door grote onderwatervensters konden we de zalmen zien zwemmen. Verder brachten we in Whitehorse nog een bezoek aan de Ford garage. Onze auto durft wel eens bizarre geluiden maken, voornamelijk wanneer we een helling naar beneden rijden. En met de kilometers die nog op het programma staan, was een bezoek aan de garage zeker een must.

S.S.Klondike

Vissers halen met gemak kanjers van zalmen uit het water.


Dinsdag 21 juli kwamen we aan in Alaska (USA). Het eerste gedeelte van onze Alaska reis bestond uit een rondvaart in de Inside Passage, d.i. de 800 km lange smalle kuststrook van Zuidoost-Alaska. De Alaska Marine Highway is de vaarroute van de veerdienst die de plaatsen van de Inside Passage met elkaar verbindt. Naast het vliegtuig zijn de veerboten hier de enige vorm van openbaar vervoer. De veerdienst is een goedkopere manier (maar toch nog duur genoeg) dan het vliegtuig of de luxe cruiseschepen om de Inside Passage te verkennen. Van 22 juli tot 3 augustus maakten we een rondvaart met halte in volgende dorpen: Skagway > Juneau > Sitka > Wrangell > Petersburg > Skagway. Onze auto namen we niet mee, die bleef achter in Skagway. De veerboot bracht ons in een landschap van dichtbeboste fjorden en eilanden met talloze baaien en landtongen, omringd door hoge bergketens vol gletsjers. Ook het wildlife ontbrak niet... af en toe zagen we grote groepen walvissen nabij de boot. Alle dorpen, met uitzondering van Skagway, liggen op een eiland en zijn niet verbonden met het wegennet van de rest van de Verenigde Staten of Canada. Zelfs in de grotere plaatsen lopen de wegen slechts enkele kilometers de wildernis in. Hoewel de lokale bewoners niet echt gebrand zijn op de drukte van de cruise toeristen, vormen zij naast de visvangst en de houtindustrie wel een belangrijke bron van hun inkomsten. In de dorpjes die door de cruiseschepen worden aangelopen vindt je dus voornamelijk gift shops terug met veel kitch, juwelen en bontwinkels. Hoewel de staat Alaska geen tax heft op koopwaar, hanteren sommige dorpen alleen in de zomer toch een salestax voor de toeristenstroom. De independent travellers, zoals wij dus, apprecieren ze hier wel. Overnachten deden we bij couchsurfers, zoals bij de start van ons Canadees avontuur.

In Wrangell maakten we een daguitstap naar Anan Creek. Deze plaats ligt op ongeveer 50 km van Wrangell en is gekend voor de zalmtrek. Hier komen in juli en augustus bruine en zwarte beren samen om zich vol te steken met zalm. Ook de gekende Amerikaanse arenden waren er te zien. Omdat deze dag tot de hoogtepunten van onze reis behoort, maken we hiervan een aparte post op de blog.

Onze veerboot M/V Taku

Straatbeeld van Skagway met een cruiseschip op de achtergrond.

Zicht op het centrum van Juneau, de hoofdstad van Alaska.

Ambtswoning van de zonet afgetreden gouverneur van Alaska, Sarah Palin.

Mendenhall gletsjer nabij Juneau.

Vissersboten vormen het 'straat'beeld van de Inside Passage.

Door de grote verschillen in waterstand zijn veel woningen gebouwd op palen.

Een verlaten meertje op het eiland van Petersburg. De boot is eigendom van de gemeente maar mag door iedereen gratis worden gebruikt. Ook wij maakten een tochtje...

Ons verblijf in Petersburg bij onze couchsurf host Brannon, was een leuke ervaring. Aangezien zij 16 km van het centrum woonde, kregen wij haar auto ter beschikking. Deze stond op ons te wachten toen we om middernacht toekwamen, samen met de sleutels en richtlijnen tot haar huis. Zij verbleef bij vrienden zodat wij haar woning voor ons hadden, inclusief een sauna. Zij had ook haar eigen klein vissersbootje voor krabbenvangst. Zij nam ons mee naar 2 van haar in totaal 75 krabbenkorven en we kregen 8 verse krabben mee als dinner...


Dinner for two...

Onderweg een groepje luie zeeleeuwen.

Alaska Highway

Vrijdag 10 juli zijn we uit Banff vertrokken. Via de Icefield Parkway reden we nogmaals van Lake Louise naar Jasper, en hebben we onderweg de hoogtepunten overgedaan zoals Mistaya Canyon, Peyto Lake, Athabasca falls en Maligne Lake. Op highway 93A, ongeveer 30 km ten zuiden van Jasper, maakten we nu tevens een omweg naar het Cavell Lake en Angel Glacier. Ondanks deze gletsjer minder populair is dan de Columbia Icefields is dit toch zeker een bezoek waard. Via een korte wandeling kwamen we tot vlak bij het blauw-groene gletsjermeer en de voet van de gletsjer, een spectaculair zicht.

Peyto Lake

Maligne Lake

Cavell Lake

Na Jasper reden we verder naar het noorden, om via de Alaska Highway onze tocht verder te kunnen zetten. In slechts 8 maanden en 12 dagen werd in 1942 een 2.400 km lang tracé door de wildernis gehakt en verhard. Na de aanval op Pearl Harbor beval de Amerikaanse president Roosevelt, uit vrees voor een Japanse invasie via Alaska, deze snelweg aan te leggen. De Alaska highway loopt van Dawson Creek in British Columbia door het Yukon territory naar Fairbanks in Alaska en groeide uit tot een legendarische route naar het noorden. Door de vele provinciale en regionale campings langsheen de route is deze tocht vooral geliefd bij kampeerders. Vaak is de camping onbemand en moet je gepast geld achterlaten in een enveloppe. Soms zijn er alleen maar droge toiletten en geen douches; gratis brandhout is steeds voorhanden. Toch zijn de campings altijd heel verzorgd.

Het begin van de Alaska snelweg: Mijlpaal 0 in Dawson Creek.

Na 250 km op de Alaska Highway maakten we een afslag naar Yellowknife, de hoofdstad van de Northwest Territories en tevens Canada’s meest noordelijke stad. De Northwest Territories is 1,43 miljoen km² groot en telt slechts 43.000 inwoners waarvan de helft in Yellowknife wonen. De rest van de regio bestaat uit een ongekend groot, ongerept natuurgebied met slechts enkele nederzettingen van Inuit en Natives. Via de Liard en de Mackenzie snelwegen kwamen we aan in Yellowknife. Snelweg is een groot woord want van de in totaal 800 km, waren er 500 km op onverharde weg. Naast enkele andere toeristen, wegenwerkers en bewoners, kwamen we grote kudden buffels tegen, een zwarte beer, een vos en onze eerste lynx. De lynx stak de straat over, keek even naar ons op, en wandelde nadien rustig verder het bos in… een bevestiging dat de wildernis direct vanaf de zijkant van de weg begint. De dieren die we het meest tegenkwamen, maar die we liever niet zagen waren de muggen, dazen en grote libellen. Grote horden kwamen op ons af, met de gevolgen vandien… muggenbeten alom en jeuk die je niet kan houden. Bijna niet te geloven hoe zij kunnen overleven na een strenge winter van 7 maanden. Muggenmelk kan je hier niet missen. Jammer, want de avonden op de campings zouden anders zoveel mooier geweest zijn.

Op de overzetboot over de Mackenzie River: na meer dan 500 km zandsnelweg even tijd voor de plichten van de chauffeur, zorgen voor een leesbare nummerplaat en lichten.

Vele dorpen in het noorden van Canada zijn enkel in de winter over de weg bereikbaar. Tijdelijke wegen kunnen dan worden aangelegd over moerassige grond en meren die dan bevroren zijn. Op enkele maanden tijd wordt er zoveel mogelijk getransporteerd zodat men weer een jaartje verder kan.

Het begin van een ijsweg.

De lynx was ons iets te snel af voor de foto, maar toch nog herkenbaar aan de "pluimpjes" op de uiteinden van de oren.

Opgepast: traag verkeer op de snelweg.

Yellowknife heeft een oud en nieuw centrum. In 1934 kwamen de eerste blanke kolonisten naar Yellowknife toen er langs de oever van het Great Slave Lake goud gevonden was. Nu nog bezit de stad bloeiende mijnen van o.a. goud en steenkool. Sedert enkele jaren zijn er ook diamant mijnen in Yellowknife en noemen ze zich ook diamant hoofstad van Noord-Amerika. De stad heeft alles te bieden, maar je voelt toch dat deze geïsoleerd is van de rest van Canada. De bewoners transporteren zich voornamelijk via het vliegtuig.

Yellowknife: de naam is afkomstig van de koperen messen welke werden gebruikt in de mijnbouw om geen vonken te veroorzaken in aanwezigheid van de dynamiet.


Het transportmiddel bij uitstek in het noorden van Canada.

In de zomer met de boot naar huis en in de winter met de auto over het ijs.

Vrijdag 17 juli kwamen we weer op hetzelfde punt op de Alaska Highway aan van waaruit we richting Yellowknife zijn gereden, en hebben we ’s avonds overnacht in Liard River Hot Springs Provincial Park. Hier konden we ’s avonds laat nog even genieten in de warmwater bassins. Midden in de wildernis borrelt hier warm bronwater uit de bodem omhoog, met een temperatuur van boven 40°C.


Een eland om middernacht nabij de Liard bron.

Zaterdag 18 juli hebben we onze tocht verder gezet met een tussenstop in Watson Lake. Op zich is dit een heel klein dorpje, dat populair is geworden door het grootste plaatsnaambordenbos ter wereld. In 1942 tijdens de aanleg van de Alaska snelweg, had een Amerikaanse soldaat die heimwee had, het naambordje van zijn dorp opgehangen. Dit had tot gevolg dat er op de dag van vandaag meer dan 64.000 naamborden hangen. Elke toerist die hier passeert mag een bord met zijn woonplaats omhoog hangen. Tussen de borden uit voornamelijk Canada en de Verenigde Staten, hangen er ook veel Duitse en Nederlandse naamborden. Het was even zoeken naar een Belgisch bord, maar ook die zijn er te vinden.

Ideëen genoeg naar waar onze volgende trip kan gaan.

First of July

Onze laatste post is weer eventjes geleden en dit is volledig te wijten aan onze jobs. Veel te veel werken en te weinig tijd om de omgeving te verkennen. De schaarse vrije tijd die we samen hadden hebben we voornamelijk doorgebracht met onze vrienden op de picnic en barbeque grounds van Banff. Hier is nu verandering in gekomen. 1 juli is de start van onze zomervakantie. Vanaf nu hebben wij ten minste drie maanden vakantie! Onze tocht brengt ons van Banff richting het Noorden van Canada en de Verenigde Staten van Amerika, met name Alberta, British Colombia, Yukon, Northwest Territories en Alaska. We hebben ons het nodige kampeergerief aangeschaft om ons avontuur goed in te zetten.

Barbeque, en nog eens barbeque... vlnr Margareth, Will, ik, Wang en Kurt.

Onze eerste vrije dag was 1 juli welke in Canada de nationale feestdag is: Canada Day. In Banff was er veel te doen met onder andere een parade van paarden, fanfares en mascottes van plaatselijke organisaties, sportverenigingen en winkels. Voor de verandering was het met Canada Day prachtig en zonnig weer. Jong en oud had zich voor de feestdag in wit en rood gekleed, de Canadese kleuren.

De start van de parade met 2 RCMP's (Royal Canadian Mounted Police) en 1 Native (indiaan in de volksmond) te paard.

Samen met Kurt en tweeling Jesse en Kye (niet op foto) in het stadspark ter gelegenheid van Canada Day.

Eind juni hadden we terug bezoek van Tiny's ouders welke hun rondreis in het Westen eindigden in Banff. We hebben samen nog enkele uitstappen gemaakt, o.a. terug richting Lake Louise en Moraine Lake, met de gondel naar de top van Sulphur Mountain en net voor hun vertrek een bezoek aan het centrum van Calgary.

Moraine Lake (de foto's in onze 2 vorige posts tonen aan hoe snel het meer verandert in deze tijd van het jaar door de smeltende sneeuw en ijs)

Zicht naar Banff vanop Sulphur Mountain

Ondertussen heb ik ook mijn eerste zware bergtocht achter de rug. Samen met Gregory, een Starbucks collega van Tiny die in Montréal woont en studeert, heb ik een prachtige wandeling gemaakt naar Lake Bourgeau en de top van Bourgeau Mountain. De wandeling duurde iets langer dan gepland en was zeker zwaar genoeg voor mijn eerste echte wandeling in de bergen. De vergezichten en natuur onderweg waren letterlijk en figuurlijk adembenemend.

Gregory, afkomstig van Israël.

Van 3 tot 12 juli is in Calgary tevens de wereldberoemde Stampede aan de gang, en zoals ze zichzelf omschrijven zijn ze "The Greatest Outdoor Show on Earth". De Stampede bestaat uit een grote kermis, paardenshows, rodeo, optredens etc. Zondag hebben we dit allemaal zelf gaan bekijken en we moeten toch zeggen dat het toch allemaal niet zo fantastisch is. Het is vooral niet goedkoop. Zeker geen omweg waard.

Freestyle moto

Even goeiedag gezegd bij de promotiestand van RCMP.